[τα μικρά, τα ανεκπλήρωτα] της Χριστίνας Παπακωνσταντίνου
Κάποτε οι αναμνήσεις θα παίζουν στο προαύλιο των παιδικών μου ονείρων και θα κρατούν με τον πιο απλό τρόπο την υπόσχεση να μη διαψεύσουν αυτά που μου συμβαίνουν
Κάποτε οι αναμνήσεις θα παίζουν στο προαύλιο των παιδικών μου ονείρων και θα κρατούν με τον πιο απλό τρόπο την υπόσχεση να μη διαψεύσουν αυτά που μου συμβαίνουν
οπτικά στιγμιότυπα από εκδήλωση της Bibliotheque την Τρίτη 26 Φεβρουαρίου του 2013
18 ποιήματα διαβασμένα σε εκδήλωση της Bibliotheque
Οι αφιερώσεις τελείωσαν
Είχε κάθε δικαίωμα και δυνατότητα Να αρνηθεί Να καθίσει στ' αβγά του Στ' αβγά του θανάτου
Πλήθος οι φλέβες, γαλάζιες πράσινες, στα χρώματα του φάσματος
λες και το χαμόγελό της δεν είναι πια χαμόγελο, αλλά φρικαλέος μορφασμός.
κοιτάω Τα χλωμά σου μάτια Να μου χαμογελούν
Έσβησες τα φώτα; Να μην τα σβήνεις όλα.
Όταν ξυπνήσεις, κλείσε τα παράθυρα. Θα φυσάει δυνατά σήμερα.
Καλώ όλους μας τους φίλους, λέω μαζευτείτε, έχω καινούριες ιστορίες να σας πω
Θολή η ρότα χωρίς της σιγουριάς τον φάρο χωρίς ένα άλλοθι για τα λάθη μου.
η φαντασία σου ξυπνά τις αισθήσεις
δεν καταλαγιάζει η λαχτάρα παρά μόνο όταν ψηλαϕώ προσεκτικά τη βεβαιότητα
Δεν έχω ανάγκη από ανάσες
14 οπτικά ποιήματα που διαβάστηκαν στην εκδήλωση της Bibliotheque "ΠΟΙΗΣΗ ΓΥΜΝΗ"
προσπαθώ κάθε πρωί ξυπνώντας, να ξηλώνω όσα κρύβω μέσα στις τσέπες μου και με βαραίνουν
έχεις τα χάλκινα μαλλιά των τσιγγάνων που μεταναστεύουν
Φοβάμαι τα λόγια, μισώ την σκιά τους
Φτου- φτου !το φεγγάρι ,το χρυσό μαργαριτάρι!
Κοιτάς γύρω-τριγύρω, μη τυχόν φυλακίσει, καμιά εικόνα τα μάτια σου
Μερικές φορές διηγούμαι απίθανες ιστορίες
Κι αν πεθάνει, τι; Και αν ζήσει, τι;
από την ΠΟΙΗΣΗ ΓΥΜΝΗ και ΤΕΘΛΑΣΜΕΝΗ την Τρίτη 26 Φεβρουαρίου
Δεν θέλω να ξέρω αυτόν που χαζεύει τα νερά. Να πλένεται· αλλιώς: να πνίγεται.
Είναι κακό σκυλί η ελευθερία.
Δίχως φόβο και δίχως ελπίδα Εναλλάσσοντας φίλους, πατρίδα
Αρνούμαι, όμως, να μιλήσω για’ σένα
Και το έκρυψα!το έκρυψα κάπου που τώρα δεν θυμάμαι που...
αναρωτιόμουν στο άπειρο όπου κοίταζα, αν ήταν λίμνη πια ή θάλασσα