[Παραγγελία] της Μαρίας Μυλωνάκη
[fblike]
Έκλεισες την πόρτα;
Κρέμασες τα κλειδιά απ’ έξω;
Ναι, τα κλειδιά πάντα από την έξω μεριά.
Τόσες ψυχές άστεγες, άστοργες
θα πάνε στον άλλο κόσμο;
Έσβησες τα φώτα;
Να μην τα σβήνεις όλα.
Ν’ αφήνεις εκείνο το μικρό το κίτρινο, ανοιχτό.
Εκείνο που καίει τη λάμπα του συνέχεια,
το ασύμφορο.
Εκεί ξαποσταίνουν τα μιαρά της νύχτας.
Κάτι πανάσχημα πεταλουδάκια γκρίζα
και μερικά μαύρα μυρμήγκια με φτερά.
Κάνε μια βόλτα μες στο σπίτι,
μην άφησες κανένα μάτι στην κουζίνα
αναμμένο και το θερμοσίφωνα.
Το νου σου στο θερμοσίφωνα.
Αν τον ξεχάσεις, παθαίνει ό,τι κι ο έρωτας.
Γίνεται στάχτη.
Και μιας και κάνεις όλον αυτό τον κόπο,
να θυμηθείς να κλείσεις τα παντζούρια.
Μα εκείνο το τζαμάκι στο κουζινάκι
στο φωταγωγό, άσε το λίγο χασκωτό.
Να μπαίνει μια σταλιά δροσιά,
ίσα να μας θυμίζει που είμαστε ζωντανοί.
