[Εξομολόγηση] του Ζαν Κοκτώ
Μισώ το ψέμα και το ψέμα με μισεί. Είπα ψέματα ...μόνο και μόνο για να σας πω ...ότι λέω ψέματα...
Μισώ το ψέμα και το ψέμα με μισεί. Είπα ψέματα ...μόνο και μόνο για να σας πω ...ότι λέω ψέματα...
Αυτή η μανία για πιστότητα! Τέτοια λεπτομέρεια! Μικρό φίμωτρο! Για όνομα του Θεού!
η εκγύμναση συνεχίζεται ουδείς λόγος παράλειψης
Όσο θα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, αυτού του ύψους και αυτής της σπάνιας ομορφιάς θα έχει ένα μικρό νόημα ετούτη η ζωή
Αυτό, λοιπόν είναι η ζωή; Μόχθος Κι εγώ; Γιατί μοχθώ;
σε έκανε, ήθελες – δεν ήθελες, μέτοχο στο εξελισσόμενο δράμα και που υπερέβαινε τις ερμηνείες των ηθοποιών της.
Mια (ανέκδοτη) συζήτηση ποταμός με τους Μίνω Βολανάκη, Γιάννη Ρίτσο, Δημήτρη Μαρωνίτη, Τίτο Πατρίκιο και τη Χρύσα Προκοπάκη
στον άντρα, όταν καπνίζει καταλαβαίνεις πως κάτι σοβαρό τού συμβαίνει!
τίποτα μεγάλο δεν κατακτιέται χωρίς τον μεγάλο κόπο!.
Για πρώτη φορά όλο το θεατρικό έργο με τη συνάντηση Όσκαρ Ουάιλντ Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα,
κατοχυρώνει επιτυχώς την ισορροπία στο κέντρο βάρους ανάμεσα στο θύμα και το θύτη
οι όποιες κρίσιμες φάσεις της Ιστορίας των λαών δεν αποκωδικοποιούνται παντού με τον ίδιο τρόπο
το όλο εγχείρημα παρέμεινε εγκιβωτισμένο σε μια στενή σκηνική συνθήκη, στα όρια του ομφαλοσκοπικού
Σε πρώτο πλάνο το παράλογο του κόσμου, η απουσία λογικής και γλωσσικής συνεννόησης
Θα ήθελα να λέω πάντα αλήθεια. Αγαπώ την αλήθεια. Μα εκείνη, δε μ' αγαπά.
λόγος ωμός, χωρίς καμπύλες, με ρεαλιστικές οξύτητες και με μια σχεδόν ημερολογιακή αυστηρότητα
Οι ποιητικές καμπύλες του κειμένου τετραγωνίζονται, οι χαρακτήρες τρεκλίζουν
οι ευφάνταστες θεατρικές εξομολογήσεις κινούνται μακριά από τις ζέουσες ανάγκες ενός νέου κοινού
η απόλυτη ταπείνωση μπροστά στη συνειδητοποίηση του αναπόδραστου της αμαρτίας
Κάπως έτσι γεννήθηκε το “Cabaret”, που έμελλε να κυριαρχήσει σαν ένα εμβληματικό μιούζικαλ
σε μια μελαγχολική ατμόσφαιρα βωντβίλ με ψιμύθια και κοστούμια μπουρλέσκ παρελαύνει η Ιστορία
δικαιώνεται ο ρόλος του επάλληλου θεάτρου, ως μέσο διήθησης του μύθου από το σκηνικό φίλτρο
κάθε πόνος και βάσανο είναι ανεκτά και δεν αισθάνεσαι ποτέ μόνος
Η ζωή του είναι ένα μικρό κολάζ από διαλείπουσες, ματαιωμένες εμπειρίες
όλα εντάσσονται σε μια προγραμματική αποτύπωση (ηθών, εθίμων, παραδόσεων, τοπικών γλωσσικών ιδιωμάτων, πολιτικοκοινωνικών συνθηκών)
η οργανωμένη βία αλλάζει πρόσωπο και διεκδικεί ζωτικό χώρο μέσα στις ειρηνικές κοινωνίες
Σκηνικό μνημόσυνο ή χρονικό; Τίποτα από αυτά
Ο ρεαλισμός στον Πίντερ κινείται αντιστικτικά με το παράλογο
Ο Κοριολανός πέφτει θύμα της έωλης κλίμακας αξιών που υιοθετεί για να επιβάλει τη θέση του στο κόσμο
Ποια είναι η μεγάλη αλήθεια της τσεχωφικής δραματουργίας; Ο Χρόνος από όλες τις δυνατές του όψεις.