[Η Ποίηση: δεν πρόκειται, ακριβώς, για παιδικό σταθμό] του Αlfonso Βerardinelli
το μεταμοντέρνο είναι ακριβώς αυτό: το τέλος της διαμάχης ανάμεσα στη Τέχνη και την Κοινωνία
το μεταμοντέρνο είναι ακριβώς αυτό: το τέλος της διαμάχης ανάμεσα στη Τέχνη και την Κοινωνία
Κάπως έτσι, αγαπήθηκαν εδώ μια γυναίκα που δεν έγινε μητέρα, ένας άνδρας που δεν έγινε πατέρας
Όποιος βάλει την καρδιά του γυμνή στο χαρτί, θα γράψει το μεγαλύτερο ποίημα όλων των εποχών
απ΄την μια η κάθετος πτώση το έλεος του κενού απ΄την άλλη
Καμία μετάφραση, όσο επιτυχημένη κι αν είναι δεν αποτελεί έργο ζωής.
είναι η σιωπή των φίλων που σκοτώνει περισσότερο, παρά οι κραυγές των αλλόπιστων που μας οδηγούν στο ικρίωμα
ένα θρόισμα, την υφή ενός υφάσματος, το ρίγος ενός ανήλικου κοριτσιού: ξέρει να κάνει ποίημα τα αθέατα
Μαύρο φίδι του ριζικού που μας καταβροχθίζει και ταυτόχρονα μας χορταίνει.
πάντα να λένε την αλήθεια οι στίχοι!!!
η ποίηση είναι μια τέχνη (η πιο αριστοκρατική για μένα, το έχουμε ξαναπεί), κι όπως κάθε τέχνη, μαθαίνεται.
Ήθελα να κάνω αυτό ακριβώς που έκανε ο Άστορ Πιατσόλα με το ακορντεόν: να το πιάσω στα χέρια μου και να το ξεχειλώσω.
οι Έλληνες που γράφουν ποιήματα είναι 7.000. Από αυτούς οι 5.000 δεν τα δημοσιοποιούν και δεν τα μοιράζονται με κανέναν
Ο αιώνας μας βρίθει από παρόμοιους προφήτες του κακού και της νύχτας
η δουλειά των μεγάλων συγγραφέων σύμφωνα με τον Χεμινγουαίη, είναι τα ψέματα
ο ποιητής δεν υπάρχει χωρίς την συγκατάθεση των ομοτέχνων του
η διασκέδαση και η τέρψη που μπορούμε να αποκομίσουμε από τα βιβλία μας είναι απεριόριστη και δίχως όρια
Αρκεί να βρεθεί κάποια πρόφαση και είμαστε έτοιμοι να αναχωρήσουμε
Στη λογοτεχνία αναγνωρίζονται εύκολα τα ευγενή μέταλλα. Προσοχή, δεν λέμε πως τιμώνται, αλλά πως αναγνωρίζονται.
ανάμεσα στον τίτλο και το έργο υπάρχει ένα χάσμα, ένα κενό, απειροελάχιστο μερικές φορές
Ου τόπος να σμίξουμε! Τα χείλη μας Σ’ ένα γλωσσόφιλο!
μισο Καμπαρι μπορει Ακομη να γινει κι ολογεμο φεγγαρι
Μήπως η γλώσσα του συγγραφέα θα έπρεπε να ήταν μια παράβαση προς την κοινή γλώσσα και όχι η οκνηρή της υπηρέτρια;
Λατρεία, όπως αρμόζει σε αυτόν που νίκησε τον θάνατο, γιατί ο μεγάλος ποιητής είναι για μας ο "τον θάνατον πατήσας"
όλα τα σπίτια είναι ανοιχτά, όλες οι πλαζ κατειλημμένες, ο κοσμάκης παραδομένος
Άλλοι πριν από εμάς, τα είπαν καλλίτερα. Γιατί να γεμίζουμε τον κόσμο με τα δικά μας ορνιθοσκαλίσματα;
Η σκόνη, φίλοι μου, μας τυφλώνει. Κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε το οπτικό μας πεδίο κι όπως οι τυφλοί εμπιστευόμαστε τον πρώτο περαστικό
Η γραφή όπως όλα τα καθημερινά δώρα, αποτελεί ένα μέτρο σύγκρισης της ζωής
συντονισμένος επιτέλους με την κρυφή επιθυμία όλων μας
Συνέντευξη στο Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη
Ο Συνταγματάρχης Θάνατος, το αλκοόλ, τον νίκησε όπως έχει νικήσει χιλιάδες άλλους