[Τρεχάτε ποδαράκια μου] της Ζηνοβίας Αντιδώρου
[fblike]
“For me, running is both exercise and a metaphor.
Running day after day, piling up the races,
bit by bit I raise the bar […] I’m at an ordinary
– or perhaps more like mediocre – level.
But that’s not the point. The point is whether
or not I improved over yesterday.
In long-distance running the only opponent
you have to beat is yourself,
the way you used to be.” Haruki Murakami
What I Talk About
When I Talk About Running
Τρέχεις χωρίς να σε κυνηγάει κανείς. Είναι που θέλεις να προλάβεις. Τώρα που μπορείς. Να προλάβεις να αποδείξεις ότι, ναι, μπορείς και τρέχεις. Γιατί τα έχεις άλλωστε, τα πόδια; Για να τρέχεις να σκοτώσεις αγριογούρουνα. Έχουν νόστιμο κρέας, τα άτιμα. Για να τρέχεις να σωθείς από τα αιλουροειδή που είναι εκ των πραγμάτων γρηγορότερα από σένα. Αλλά εσύ πιο έξυπνος. Η στρατηγική σε βγάζει πάντα ασπροπρόσωπο, homo sapiens.
Τρέχεις χωρίς να βιάζεσαι. Όποιος βιάζεται σκοντάφτει, άλλωστε. Τρέχεις. Γιατί μπορείς. Υπήρξε καιρός που δεν. Υπήρξε καιρός που έβλεπες στον ύπνο σου να τρέχεις. Κι ύστερα ξυπνούσες και τα πόδια σου δε σε κράταγαν. Καιροί χαλεποί. Ανήλικος πόνος. Μπαινόβγαινες σε ασθενοφόρα, νοσοκομεία, θαλάμους μαγνητικής τομογραφίας, θαλάμους αξονικής τομογραφίας. Το τμηματικό ψάξιμο δεν απέδωσε καρπούς. Κι ας είχε το σκανάρισμα σφραγίδα τελευταίας λέξης της μόδας. Γιατί η τεχνολογία είναι νέα. Το σώμα τόσο παλιό. Θέλει και μπορεί να κρατάει καλά τα μυστικά του.
Τρέχεις για να φτάσεις. Το τέρμα είναι κοντά. Με κάθε διασκελισμό κοντεύει κι άλλο. Αίσθηση σχεδόν ηδονική. Σε αυτό το στόχο κανείς δε μπορεί να λαθέψει. Μερικές δρασκελιές, και μερικές ακόμη, κι άντε λίγο ακόμη. Μπορείς να τα καταφέρεις. Μπορείς να τερματίσεις. Για μια φορά στον πολύπλοκο κόσμο σου, να ένας απλός, απλούστατος στόχος. Τοσο κοντά, σχεδόν τον αγγίζεις. Τόσο εφικτός. Τόσο απτός και αποτελούμενος από σαφή και κατανοητά στάδια. Αν τα περάσεις, αν υπομείνεις, αν επιμείνεις, συγχαρητήρια, έχεις αδιαμφισβήτητα κερδίσει. Τα κριτήριο αντικειμενικό. Οι κριτές ευκολόπιστοι. Αν φτάσεις στο τέρμα, αξίζεις. Μπράβο σου. Τα κατάφερες. Δεν απαιτείται από σένα τίποτε άλλο, παρά μόνο λίγος ιδρώτας.
Τρέχεις γιατί θυμάσαι. Την πόλη, τις αλάνες, τις μυρωδιές. Τα χρόνια που πέρασαν, τις γειτονιές που άλλαξες, τα σύννεφα που έτρεχαν πάντα γρηγορότερα από σένα. Τρέχεις γιατί παρατηρείς τη ζωή σου στo fast forward. Εδώ κοιταχτήκατε, πιο κάτω αποχαιρετιστήκατε ξαπλωμένοι στο γρασίδι, εδώ ήταν η νύχτα μετά αλκοόλ και νικοτίνης για τα μάτια του Άγγλου τζέντλεμαν, τον δρόμο για τη δουλειά που τότε τον έπαιρνες ακούγοντας χαλαρωτική μουσική, κι έλεγες, αχ, να τελειώσει, κάποια μέρα να τελειώσει το ανούσιο αυτό πηγαινέλα, τώρα τον παίρνεις αντίθετα, τρέχοντας ασθματικά –ενός λεπτού σιγή για όσους αισθάνθηκαν την αφόρητη μέγγενη τη δουλειάς να τους σφίγγει λες και είχε τον τόνο στην παραλήγουσα.
Τρέχεις γιατί χιλιάδες χέρια απλωμένα φωνάζουν ‘κόλλα το’. Κάθε χέρι σου δίνει τη ζεστασιά του. Χιλιάδες χαμόγελα. Χιλιάδες θεατές που σ’ενθαρρύνουν τρώγοντας σάντουιτς με λουκάνικο. Πίνοντας κρασί σε κολωνάτο ποτήρι. Σου παίζουν μουσική, χορεύουν και αλαλάζουν. Μόνο για σένα. Θέλουν να σε δουν να τερματίζεις. Θέλουν, ω, πόσο θέλουν να τερματίσεις! Σε θαυμάζουν, σε φέρνουν παράδειγμα στα παιδιά τους, γιατί ο τερματισμός είναι, κακά τα ψέματα, ένας βραχυπρόθεσμος στόχος, και ο στόχος ήταν πάντα διδακτικός. Σχεδόν όσο και η Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί, είναι ο προορισμός σου. Και άσε τους Λαιστρηγόνες και τους Κύκλωπες να πασχίζουν να σου κόψουν το δρόμο. Για διόμισι τουλάχιστον ώρες έχεις την ατράνταχτη βεβαιότητα πως τους έχεις ήδη νικήσει.
artworks : Francesco Merlini
“For me, running is both exercise and a metaphor.Running day after day, piling up the races,
bit by bit I raise the bar […] I’m at an ordinary
– or perhaps more like mediocre – level.
But that’s not the point. The point is whether
or not I improved over yesterday.
In long-distance running the only opponent
you have to beat is yourself,
the way you used to be.” Haruki Murakami
What I Talk About
When I Talk About Running
Τρέχεις χωρίς να σε κυνηγάει κανείς. Είναι που θέλεις να προλάβεις. Τώρα που μπορείς. Να προλάβεις να αποδείξεις ότι, ναι, μπορείς και τρέχεις. Γιατί τα έχεις άλλωστε, τα πόδια; Για να τρέχεις να σκοτώσεις αγριογούρουνα. Έχουν νόστιμο κρέας, τα άτιμα. Για να τρέχεις να σωθείς από τα αιλουροειδή που είναι εκ των πραγμάτων γρηγορότερα από σένα. Αλλά εσύ πιο έξυπνος. Η στρατηγική σε βγάζει πάντα ασπροπρόσωπο, homo sapiens.
Τρέχεις χωρίς να βιάζεσαι. Όποιος βιάζεται σκοντάφτει, άλλωστε. Τρέχεις. Γιατί μπορείς. Υπήρξε καιρός που δεν. Υπήρξε καιρός που έβλεπες στον ύπνο σου να τρέχεις. Κι ύστερα ξυπνούσες και τα πόδια σου δε σε κράταγαν. Καιροί χαλεποί. Ανήλικος πόνος. Μπαινόβγαινες σε ασθενοφόρα, νοσοκομεία, θαλάμους μαγνητικής τομογραφίας, θαλάμους αξονικής τομογραφίας. Το τμηματικό ψάξιμο δεν απέδωσε καρπούς. Κι ας είχε το σκανάρισμα σφραγίδα τελευταίας λέξης της μόδας. Γιατί η τεχνολογία είναι νέα. Το σώμα τόσο παλιό. Θέλει και μπορεί να κρατάει καλά τα μυστικά του.
Τρέχεις για να φτάσεις. Το τέρμα είναι κοντά. Με κάθε διασκελισμό κοντεύει κι άλλο. Αίσθηση σχεδόν ηδονική. Σε αυτό το στόχο κανείς δε μπορεί να λαθέψει. Μερικές δρασκελιές, και μερικές ακόμη, κι άντε λίγο ακόμη. Μπορείς να τα καταφέρεις. Μπορείς να τερματίσεις. Για μια φορά στον πολύπλοκο κόσμο σου, να ένας απλός, απλούστατος στόχος. Τοσο κοντά, σχεδόν τον αγγίζεις. Τόσο εφικτός. Τόσο απτός και αποτελούμενος από σαφή και κατανοητά στάδια. Αν τα περάσεις, αν υπομείνεις, αν επιμείνεις, συγχαρητήρια, έχεις αδιαμφισβήτητα κερδίσει. Τα κριτήριο αντικειμενικό. Οι κριτές ευκολόπιστοι. Αν φτάσεις στο τέρμα, αξίζεις. Μπράβο σου. Τα κατάφερες. Δεν απαιτείται από σένα τίποτε άλλο, παρά μόνο λίγος ιδρώτας.
Τρέχεις γιατί θυμάσαι. Την πόλη, τις αλάνες, τις μυρωδιές. Τα χρόνια που πέρασαν, τις γειτονιές που άλλαξες, τα σύννεφα που έτρεχαν πάντα γρηγορότερα από σένα. Τρέχεις γιατί παρατηρείς τη ζωή σου στo fast forward. Εδώ κοιταχτήκατε, πιο κάτω αποχαιρετιστήκατε ξαπλωμένοι στο γρασίδι, εδώ ήταν η νύχτα μετά αλκοόλ και νικοτίνης για τα μάτια του Άγγλου τζέντλεμαν, τον δρόμο για τη δουλειά που τότε τον έπαιρνες ακούγοντας χαλαρωτική μουσική, κι έλεγες, αχ, να τελειώσει, κάποια μέρα να τελειώσει το ανούσιο αυτό πηγαινέλα, τώρα τον παίρνεις αντίθετα, τρέχοντας ασθματικά –ενός λεπτού σιγή για όσους αισθάνθηκαν την αφόρητη μέγγενη τη δουλειάς να τους σφίγγει λες και είχε τον τόνο στην παραλήγουσα.
Τρέχεις γιατί χιλιάδες χέρια απλωμένα φωνάζουν ‘κόλλα το’. Κάθε χέρι σου δίνει τη ζεστασιά του. Χιλιάδες χαμόγελα. Χιλιάδες θεατές που σ’ενθαρρύνουν τρώγοντας σάντουιτς με λουκάνικο. Πίνοντας κρασί σε κολωνάτο ποτήρι. Σου παίζουν μουσική, χορεύουν και αλαλάζουν. Μόνο για σένα. Θέλουν να σε δουν να τερματίζεις. Θέλουν, ω, πόσο θέλουν να τερματίσεις! Σε θαυμάζουν, σε φέρνουν παράδειγμα στα παιδιά τους, γιατί ο τερματισμός είναι, κακά τα ψέματα, ένας βραχυπρόθεσμος στόχος, και ο στόχος ήταν πάντα διδακτικός. Σχεδόν όσο και η Ιθάκη. Το φθάσιμον εκεί, είναι ο προορισμός σου. Και άσε τους Λαιστρηγόνες και τους Κύκλωπες να πασχίζουν να σου κόψουν το δρόμο. Για διόμισι τουλάχιστον ώρες έχεις την ατράνταχτη βεβαιότητα πως τους έχεις ήδη νικήσει.
artworks : Francesco Merlini
