[Η Οικοδέσποινα του Όγδοου Ορόφου] της Ζηνοβίας Αντιδώρου
[fblike]
Your face is bruised and hurt
But there is still love left. Love of the art and others. To the last
Experiment went on. You stared beyond
Your age, the times. You also plucked the past
And tempered it. Self-portraits understand,
And old age can divest […] Rembrandt’s Late Self-Portraits Elizabeth Jennings Αναδύθηκε μέσα από τα κύματα του κοινού της, λες και αυτή ήταν η καλεσμένη και εμείς οι οικοδεσπότες. Όμως, σαφώς το πλήθος των θαυμαστών που κάθονταν σταυροπόδι ή στους ακριανούς πάγκους, οι πιστοί που στριμώχνονταν να χωρέσουν αφήνοντας το στρογγυλοκάθισμα κατά μέρος, είχαν διανύσει τα τελευταία χιλιόμετρα από αφοσίωση προς αυτήν. Κάποιοι μαγεμένοι ήδη. Άλλοι απλώς ψυλλιασμένοι. Όλοι περίμεναν πολλά και πήραν φεύγοντας ακόμη περισσότερα.
Αυτή, βγήκε μέσα από το κοινό. Με μάτια μουτζουρωμένα κάστρα ή μαβιά, ο φωτισμός δεν επέτρεπε ακριβή παρατήρηση. Το σώμα της το είχε ντυμένο με ρούχα που στέκονταν άγρια επάνω της και σχημάτιζαν αφύσικους όγκους. Κάποιου είδους καμουφλάζ ή πρόχειρο αμπαλάζ. Χαμογέλασε γλυκά και αθώα. Με αυτοπεποίθηση, αλλά και χωρίς, εξαρτάται από ποιά γωνία την κοιτούσες. Ζήτησε συγγνώμη για το στριμωξίδι, δείχνοντας κολακευμένη από την κοσμοσυρροή. Άρχισε ν’απαγγέλει κάτι που δεν ήταν ποίημα, αλλά προτροπή να ξυπνήσουμε από το λήθαργο των αισθήσεων.
Μετά η φωνή της υψώθηκε έξω απ’το κτίριο, υπερκόσμια και αντισυμβατική, χαράζοντας δικές της μελωδίες ενώ πατούσε σε χνάρια άλλων. Τα αλλοίωνε με ευκολία. Διαβαίναμε μαζί της δρόμους που δεν είχαμε ξαναματαδεί. Το σκοτάδι της αίθουσας γέμισε λευκά πούπουλα, ενώ αυτή τραγουδούσε για μια παλόμα. Περάσαμε μια βόλτα από το χασισοποτείο της γειτονιάς κι ύστερα από την εξωτική Χαβάη. Ώσπου ξαναβράδιασε. Η νανουρισμένη ατμόσφαιρα έτριξε σαν κούτσουρο στο τζάκι και όλοι κράτησαν την ανάσα τους. Κι εκείνη, είπε δισταχτικά για την αγάπη, για το θάνατο, για την άνοιξη και το χαμό. Γύρω της μάτια δάκρυζαν, αλλά δεν πτοήθηκε. Γιατί ήταν σκληρή οικοδέσποινα, κι ένα στοίχημα έβαζε πάντα: αν πετύχαινε να αναστατώσει τους καλεσμένους παντί τρόπο, είχε κάνει καλά τη δουλειά της.
Τέχνη είναι να σας δείξω ότι είμαι γήινη σαν εσάς, είπε. Τέχνη είναι να καταλάβετε ότι έχω γονείς κι εγώ που κάποτε αγαπήθηκαν, αγκαλιάστηκαν, με αγκάλιασαν -κατόπιν άρχισαν να τσακώνονται. Τέχνη είναι να δείτε τα πόδια μου γυμνά και ιδρωμένα. Το σώμα μου άχαρο χωρίς ψιμύθια. Τέχνη είναι η φτώχια των σκηνικών. Τέχνη είναι η αναμονή στην ουρά, οι λειψές θέσεις για καθιστούς και οι υπεράριθμες για ορθίους, τέχνη είναι το φτηνό εισιτήριο και οι κακοί τρόποι του ταμία. Τέχνη είναι όλα όσα σε έβγαλαν απ’τα ρούχα σου έως ότου σβήσουν τα φώτα και βρεθείς μόνος με τον εαυτό σου. Με μια φωνή απόκοσμη να πλανιέται στη μεγάλη ξύλινη σάλα, φωνή που λέει μοιρολόγια, ψιθυρίζει μυστικά για χαμένους έρωτες, φωνή που κάνει τις μεγάλες αλήθειες να μοιάζουν μικρές και σε στέλνει να σταθείς ατρόμητος μπροστά στον καθρέφτη. Τέχνη είναι να τα βάζεις με τον εαυτό σου και με τον κόσμο, να μαλώνεις με τις περαστικές σκέψεις και να τρίζεις τα δόντια σου ξαπλωμένος στο παλιό στρώμα στην άκρη της κάμαρας. Γιατί, είναι σκληρή οικοδέσποινα η τέχνη.
artworks : hayley k.stuart
Your face is bruised and hurtBut there is still love left. Love of the art and others. To the last
Experiment went on. You stared beyond
Your age, the times. You also plucked the past
And tempered it. Self-portraits understand,
And old age can divest […] Rembrandt’s Late Self-Portraits Elizabeth Jennings Αναδύθηκε μέσα από τα κύματα του κοινού της, λες και αυτή ήταν η καλεσμένη και εμείς οι οικοδεσπότες. Όμως, σαφώς το πλήθος των θαυμαστών που κάθονταν σταυροπόδι ή στους ακριανούς πάγκους, οι πιστοί που στριμώχνονταν να χωρέσουν αφήνοντας το στρογγυλοκάθισμα κατά μέρος, είχαν διανύσει τα τελευταία χιλιόμετρα από αφοσίωση προς αυτήν. Κάποιοι μαγεμένοι ήδη. Άλλοι απλώς ψυλλιασμένοι. Όλοι περίμεναν πολλά και πήραν φεύγοντας ακόμη περισσότερα.
Αυτή, βγήκε μέσα από το κοινό. Με μάτια μουτζουρωμένα κάστρα ή μαβιά, ο φωτισμός δεν επέτρεπε ακριβή παρατήρηση. Το σώμα της το είχε ντυμένο με ρούχα που στέκονταν άγρια επάνω της και σχημάτιζαν αφύσικους όγκους. Κάποιου είδους καμουφλάζ ή πρόχειρο αμπαλάζ. Χαμογέλασε γλυκά και αθώα. Με αυτοπεποίθηση, αλλά και χωρίς, εξαρτάται από ποιά γωνία την κοιτούσες. Ζήτησε συγγνώμη για το στριμωξίδι, δείχνοντας κολακευμένη από την κοσμοσυρροή. Άρχισε ν’απαγγέλει κάτι που δεν ήταν ποίημα, αλλά προτροπή να ξυπνήσουμε από το λήθαργο των αισθήσεων.
Μετά η φωνή της υψώθηκε έξω απ’το κτίριο, υπερκόσμια και αντισυμβατική, χαράζοντας δικές της μελωδίες ενώ πατούσε σε χνάρια άλλων. Τα αλλοίωνε με ευκολία. Διαβαίναμε μαζί της δρόμους που δεν είχαμε ξαναματαδεί. Το σκοτάδι της αίθουσας γέμισε λευκά πούπουλα, ενώ αυτή τραγουδούσε για μια παλόμα. Περάσαμε μια βόλτα από το χασισοποτείο της γειτονιάς κι ύστερα από την εξωτική Χαβάη. Ώσπου ξαναβράδιασε. Η νανουρισμένη ατμόσφαιρα έτριξε σαν κούτσουρο στο τζάκι και όλοι κράτησαν την ανάσα τους. Κι εκείνη, είπε δισταχτικά για την αγάπη, για το θάνατο, για την άνοιξη και το χαμό. Γύρω της μάτια δάκρυζαν, αλλά δεν πτοήθηκε. Γιατί ήταν σκληρή οικοδέσποινα, κι ένα στοίχημα έβαζε πάντα: αν πετύχαινε να αναστατώσει τους καλεσμένους παντί τρόπο, είχε κάνει καλά τη δουλειά της.
Τέχνη είναι να σας δείξω ότι είμαι γήινη σαν εσάς, είπε. Τέχνη είναι να καταλάβετε ότι έχω γονείς κι εγώ που κάποτε αγαπήθηκαν, αγκαλιάστηκαν, με αγκάλιασαν -κατόπιν άρχισαν να τσακώνονται. Τέχνη είναι να δείτε τα πόδια μου γυμνά και ιδρωμένα. Το σώμα μου άχαρο χωρίς ψιμύθια. Τέχνη είναι η φτώχια των σκηνικών. Τέχνη είναι η αναμονή στην ουρά, οι λειψές θέσεις για καθιστούς και οι υπεράριθμες για ορθίους, τέχνη είναι το φτηνό εισιτήριο και οι κακοί τρόποι του ταμία. Τέχνη είναι όλα όσα σε έβγαλαν απ’τα ρούχα σου έως ότου σβήσουν τα φώτα και βρεθείς μόνος με τον εαυτό σου. Με μια φωνή απόκοσμη να πλανιέται στη μεγάλη ξύλινη σάλα, φωνή που λέει μοιρολόγια, ψιθυρίζει μυστικά για χαμένους έρωτες, φωνή που κάνει τις μεγάλες αλήθειες να μοιάζουν μικρές και σε στέλνει να σταθείς ατρόμητος μπροστά στον καθρέφτη. Τέχνη είναι να τα βάζεις με τον εαυτό σου και με τον κόσμο, να μαλώνεις με τις περαστικές σκέψεις και να τρίζεις τα δόντια σου ξαπλωμένος στο παλιό στρώμα στην άκρη της κάμαρας. Γιατί, είναι σκληρή οικοδέσποινα η τέχνη.
artworks : hayley k.stuart
