ΔΙάΘεσηΗΜέΡας* 1
[ευλόγησε με άγιε πατέρα γιατί έχω αμαρτήσει]
θυμάμαι τα σχολεία που φοίτησα
του συμμαθητές μου τις διακοπές τα καλοκαίρια
τα νεκρά ψάρια στην όχθη του ποταμού
στο χωριό μου στη βοιωτία
τις φωτιές στο δάσος το πρώτο μου μεθύσι
και τον καπνό απ το πρώτο τσιγάρο που ρούφηξα
να κλωτσάει τα πνευμόνια μου σαν άγριος ταύρος
θυμάμαι την ανακάλυψη των απογοητεύσεων
την κλίση μου σε ανορθόδοξες ιδέες και πράγματα
τους προβληματισμούς μου για το αναπάντεχο
μυστήριο του θανάτου – τον πόνο του πένθους
θυμάμαι τον τρόπο που ένας φίλος συγχωρούσε
χωρίς να σου κρατάει κακία για τίποτα
τον πατέρα και τη μητέρα μου να χαμογελάνε
ακόμη και στις πιο δύσκολες τους στιγμές
τον φονιά που ξύπναγε μέσα μου σε κάθε προδοσία
ή όταν νόμιζα πως με πρόδωσαν και ένιωθα
σαν να μαχαίρωσαν τα συναισθήματα μου πισώπλατα
θυμάμαι τα γεννητικά μου όργανα να μεγαλώνουν
και να καταλαμβάνουν τη λογική του μυαλού
σαν ένας μικρός δικτάτορας του κορμιού μου
θυμάμαι να κοροϊδεύω σαν ιδέα την αυτοκτονία
αλλά να γουρλώνω τα μάτια μου σε μεγάλη ηλικία
και αυτό που θεωρούσα ηλίθιο να το ζηλεύω πολύ
θυμάμαι σχεδόν τα πάντα εκτός από το μέλλον
ταξίδια λιμάνια αεροδρόμια και παράξενα ξένα μέρη
θυμάμαι να σκέφτομαι πως ο κόσμος ήταν δικός μου
και ότι θα ζούσα όπως κανείς ποτέ πριν δεν είχε ζήσει
και όπως κανείς δε θα ξαναζούσε ποτέ – όμως έσφαλα
δυστυχώς
[* Η ΔΙάΘεσηΗΜέΡας έχει γραφεί
για να διαβαστεί με υπόκρουση
την προτεινόμενη μουσική]
