ΔΙάΘεσηΗΜέΡας 1
[fblike]
[ζω στην εποχή που όλα έχουν πια πεθάνει]
κι όμως ένιωθα το μυαλό μου να τηγανίζεται
– άναψε το κεφάλι μου σαν λυχνία ραδιοφώνου
άκουσα μια φωνή να απαγγέλλει ένα ποίημα
– ύστερα το επαναλάμβανα λέξη προς λέξη
για να βρω που ταυτίζομαι με ό,τι άκουγα
– κάθε στροφή και ένα κομμάτι απ τη ζωή μου
ο χρόνος που έφυγε τα βράδια που χάθηκαν
– οι άνθρωποι που μου γύρισαν την πλάτη τους
και εγώ που περιμένω πότε θα σκοτεινιάσει
– να αντικρίσω στον καθρέφτη μαζεμένους όλους
τους πεθαμένους με εμένα ήρεμο ανάμεσα τους
[* Η ΔΙάΘεσηΗΜέΡας έχει γραφεί
για να διαβαστεί με υπόκρουση
την προτεινόμενη μουσική]
#αφιερωμένο
