[fblike]

Ένας άνθρωπος αποφασίζει μόνος του πως πρέπει να δικάσει, να καταδικάσει και να εκτελέσει εκείνους τους ανθρώπους, που θεωρεί ενόχους, τυράννους, ανάξιους να ζουν. Πραγματοποιεί την απόφασή του – απόφαση απάνθρωπη. Περνά το σύνορο, που χωρίζει τον πολιτισμό από την βαρβαρότητα (όσο θαμπό, ακαθόριστο κι αν είναι). Για την πράξη του αυτή δικάζεται, καταδικάζεται και στερείται την ελευθερία του εφ’ όρου ζωής.

Πού βρίσκεται στο εξής; Στην περιοχή του πολιτισμού ή στην περιοχή της βαρβαρότητας;

Ο πολιτισμός ισχυρίζεται πως βρίσκεται στην περιοχή του. Τον απέσπασε από την βαρβαρότητα και τον καταδίκασε να ζει στερημένος από το δικαίωμα του ανθρώπου, που απορρίπτει την βαρβαρότητα. Αυτή η καταδίκη είναι απόφαση του πολιτισμού. Δεν εκδικείται (η εκδίκηση είναι βαρβαρότητα). Τιμωρεί, με πολιτισμένους όρους – προκειμένου να επισημάνει τα σύνορα που χωρίζουν τον πολιτισμό από την βαρβαρότητα.

Ο ίδιος ο πολιτισμός αποφαίνεται πως αυτή η τιμωρία, η στέρηση της ελευθερίας, αρκεί. Σκοπός του είναι να επιβεβαιώσει τον χαρακτήρα του και να τον διαχωρίσει από την βαρβαρότητα.

Ο καταδικασμένος δεν ανήκει πια στην βαρβαρότητα. Ο πολιτισμός της τον άρπαξε.

Κι αυτός ο άνθρωπος, ζητάει κάτι πολύ απλό – κάτι που ο πολιτισμός θα έπρεπε να αντιμετωπίσει σαν πολιτισμός.

Ο καταδικασμένος ζητάει να περάσει την εφ’ όρου ζωής καταδίκη του με πολιτισμένους όρους. Ζητάει να του δώσουν έναν χώρο να περάσει την ζωή που του απομένει.

Αν ο πολιτισμός δεν μπορεί να ικανοποιήσει ένα τέτοιο αίτημα, ενός ανθρώπου, ο οποίος έτσι κι αλλιώς είναι σαν νεκρός και ο οποίος προτιμά να πεθάνει, παρά να πεθάνει, τότε ο πολιτισμός αυτός απλά δεν έχει καταφέρει να τιθασεύσει την βαρβαρότητα που του αναλογεί – έστω και αν καλύπτεται πίσω από το γράμμα του νόμου.

Αλλά ίσως πια να είναι πολύ αργά.

Για τον καταδικασμένο «βάρβαρο» και για τον καταδικασμένο στην βαρβαρότητα «πολιτισμό».

ο «βάρβαρος» ζήτησε κάτι πολιτισμένο από τον «πολιτισμό», αλλά εκείνος δεν έχει να του δώσει παρά μόνο βαρβαρότητα.