ΔΙάΘεσηΗΜέΡας*
[fblike]
[όποιον δεν τον κατάπιε
η μέρα
τον καταπίνει η νύχτα]
κάθε φορά που κάποιος
πεθαίνει μέσα μου
πεθαίνω κι εγώ μαζί
ο θάνατος των άλλων
αλλάζει τη ζωή μου
ενώ είμαι βέβαιος πως
ο δικός μου θάνατος
δεν πρόκειται να αλλάξει
ποτέ τη ζωή κανενός
τόση δίψα για έρωτα
τόση θέληση για γνώση
τόσος φόβος για λίγες
στιγμές ευτυχίας
τόση άγνοια της τρέλας
που μου χαϊδεύει το μυαλό
τίποτα δεν μαλακώνει
το σκληρό μαξιλάρι
της μελαγχολίας μου
τρώω ελαφρά τα βράδια
παίρνω όλα τα φάρμακα
θα έπρεπε να νιώθω καλά
– το αντίθετο όμως
κάθε μέρα κάθε ώρα και
κάθε στιγμή αυτοκτονώ
– πάντοτε στα ψέματα
γράφοντας συνέχεια
ποιήματα με ασήμαντα
λόγια βουτηγμένα μέσα
στις απέραντες λίμνες
της αυταπάτης μου
ούτε στον πιο βαθύ ύπνο
δεν μπορώ να ξεφύγω
από την απατηλή μαγεία
και τις ψευδαισθήσεις
των ονείρων μου
κι όμως αυτό – οι άλλοι
το θεωρούν σπουδαίο
λεκτικό κατόρθωμα
και βλακωδώς επιμένουν
πως ό,τι μου έχει συμβεί
όσο κακό κι αν ήταν
για κάποιο καλό σκοπό
τελικά μου συνέβη
[* Η ΔΙάΘεσηΗΜέΡας έχει γραφεί
για να διαβαστεί με υπόκρουση
την προτεινόμενη μουσική]
