[Ο λύκος αποκαλύπτεται] της Μαρίας Ψωμά Πετρίδου
[fblike]
Στριγγοί τριγμοί τα βήματά μου στον μακρύ αποστειρωμένο διάδρομο. Αντισηπτικό μπουκώνει τα ρουθούνια. Τα παράθυρα όλα χτισμένα κι οι λάμπες νέον αντανακλούν στη φαλάκρα μου. Στο βάθος, από μια πλαϊνή πόρτα που χάσκει ο λύκος ξεπροβάλλει τη μουσούδα του. Από εκεί θα περάσω για την έξοδο. Λησμονώ από πού έρχομαι. Οι φλέβες καμένες πυροδοτούν πόνο στην κίνηση. Άδεια από κορμί προχωράω, τα ρούχα κρέμονται στα κόκκαλα. Κάθε βελόνα που με τρυπάει, ρουφάει κι ένα όνειρο. Το μοναδικό που κρατάει, να καταφέρω να διανύσω το διάδρομο. Βήμα στο βήμα ο λύκος ολοένα αποκαλύπτεται. Στυλώνει το σβέρκο. Δείχνει τα δόντια. Το γρύλισμά του εντείνεται. Προχωράω σε κατά μέτωπο αντιπαράθεση. Τα φάρμακα τροφή, ακυρώνουν την κάθε πρόθεση. Όποιο κύτταρο αποτολμάει να ξεφύγει καίγεται. Ο λύκος στέκεται απέναντι. Μπήγει στο μυαλό μου τη γυάλινη ματιά του, την κυριαρχία του. Κινούμαι κατευθείαν προς το στόμα του. Δεν έχω τίποτε να χάσω. Η ψυχή στέκεται πίσω του. Αργά, απλώνει το πόδι, επιχειρεί την προσέγγιση. Δεν τον αποφεύγω, τον κοιτάω. Προχωράω. Το λευκό εδώ και αιώνες, σκοτάδι μου. Το φως αναζητάω, αποφασισμένη ν’ αναμετρηθώ και με το δικό του δάγκωμα. Αλύγιστος, με πλησιάζει. Στέκομαι ακίνητη στην εξερεύνηση, χημική σάρκα προσφορά στην πείνα του. Οσμίζεται πως αν επιτεθεί θα δαγκώσω, θα παλέψω. Δόντια και νύχια τα όπλα που μου απέμειναν. Αποτολμώ ένα βήμα στο πλάι. Δεν αντιδράει. Προσπερνώ το κεφάλι του. Το τρίχωμά του μου γλείφει τη γάμπα… Καθώς σιγά, επιφυλακτικά τον αφήνω πίσω, ορθώνει το λαιμό. Ουρλιάζει! Ουρλιάζει! Ουρλιάζει! Ουρλιάζω μαζί του. Βαδίζω για την έξοδο.
